نیما یوشیج از کار اداری (الحاق برگه ها به قول خودش) و دنبال کردن اصلا خوشش نمی آمد! همه ی مایی که زندگی نامه و حرف هایش را دهان به دهان شنیده و خوانده ایم هم این را می دانیم…اما باید خرج زندگی را در می آورد! درست مانند خیلی از ما. این دوست نداشتن ها و اجبارها برای خیلی از ما وجود دارد. زندگی این است. نمونه هایی مانند نیما تا امروز در اذهان ما مانده اند و می دانیم‌ که نیماها بس ماندگارند. شکوه و شکایت‌های نیما هنوز به گوش می رسد. ما نیز اگر در شرایط غیر باب دلمان به کار مشغول شویم، ممکن است هر روز به خودمان پناه ببریم و شکوه های خودمان را بشنویم!
اگر خوب نگاه کنیم می بینیم که نیماها هم اول به خودشان رو کرده اند و برای خودشان زبان به اعتراض گشوده اند! و از این فضای ناملایم زندگی به سویی دیگر حرکت کرده اند.
می خواهم به این مسئله اشاره کنم که بسیاری از ما مانند نیما برای برخی فعالیت هایمان در جامعه در جای خودمان نیستیم.

نا گفته نماند که منظورم از ذکر نام و مثال نیما در همه ی جهات نیست. از همه ی ابعاد نمی خواهم از او در این یادداشت الگویی برای بیان بهتر صحبتم بسازم. آخر، نیما یوشیج یکی از نام های بسیار آشناست برای همه! پس از او یاد کردم.

نیما یوشج

این احساس در سراسر دنیا برای بسیاری وجود دارد. هر روز شاید… از بزرگان نامدار گرفته تا هر یک از ما اعضای تشکیل دهنده ی اجتماع. برایمان به تناوب پیش می آید که بگوییم در جایگاهی که می خواستیم و می خواهیم نیستیم.

در این یادداشت، وارد روانشناسی نمی شویم. وارد بررسی جامعه از دیدگاه های مختلف نیز نه!فقط اشاره ای کوتاه در این یادداشت می گنجد. ما مردم در شرایط مختلف زندگی می کنیم. گاه یا بیشتر از گاه، باید شرایط را که در مواردی از عهده ی ما خارج است بپذیریم. اما خود ما به عنوان مهم ترین فرد در زندگی خودمان، اگر با خودمان کنار بیاییم بزرگترین خدمت را به خود کرده ایم. و‌شاید بتوانیم جمع دیگری را نیز به این رضایت برسانیم و‌ ارزش ها را پررنگ تر کنیم تا فراموش نشوند. نیما نیز با همه ی تنگناها عاقبت چنین کرد!
چه خوب می شود که با خلقی خوش این کار را برای جامعه و فردا هایش انجام دهیم.

زیرا در بسیاری از موقعیت ها دری به روی دنیایی دیگر باز می شود …

کافیست پیرامونمان را با دید متفاوت تری ببینیم …

«آی آدم‌ها…»!

نویسنده: ترانه وفایی