به بهانه سالمرگ اکتاویو پاز ( Octavio Paz )، شاعر بزرگ مکزیکی .(۳۱ مارس ۱۹۱۴ – ۱۹ آوریل ۱۹۹۸)

پاز اگر چه شاعر تنهایی است ، اما عشق و حضور در کلماتش معنایی تازه پیدا میکند . او حتا با ایجاد سوالی مهم در زمینه شعر، میخواهد به ما یاد آوری کند که زندگی را نباید فراموش کرد! آن جایی که گفت : “از آن روزی که سرودن اشعار را شروع کردم، برایم سوال بود که آیا این کار ارزشش را دارد: آیا بهتر نخواهد بود اگر زندگی را به شعر برگردانیم تا آن‌که اشعاری از زندگی بسازیم؟”

با رنج بسیار،

با یک بند انگشت پیشرفت در سال،

در دل صخره نقبی می زنم

هزاران هزار سال

دندان هایم را فرسوده ام

و ناخن هایم را شکسته ام

تا به سوی دیگر رسم ،

به نور، به هوای آزاد و آزادی.

و اکنون که دست هایم خونریز است

و دندانهایم در لثه هایم می لرزند،

در گودالی، چاک چاک از تشنگی و غبار،

از کار دست می کشم و در کار خویش می نگرم :

من نیمه ی دوم زندگی ام را

در شکستن سنگ ها،

نفوذ در دیوارها،

فروشکستن درها ،

و کنار زدن موانعی گذرانده ام که در نیمه ی اول زندگی

به دست خود میان خویشتن و نور نهاده ام.

اکتاویو پاز

منبع : ادبستان شعر و ادب / ویکی پدیا