بخشی از کتاب داستان های فلسفی 2

با صدای ترانه وفایی

{ کسب اطلاعات بیشتر درباره این کتاب }

قدرت هنر :

در روزگاران قدیم، نقاشی خارق العاده در چین زندگی می کرد. او همه ی عمرش، را به ستایشِ زیباییِ طبیعت بکر کشورش سپری کرده بود و هیچ چیز دیگری به جز آن برایش به حساب نمی آمد. نقاشی هایش مانند خودِ زندگی بودند. افسوس که پس از مرگ امپراتور کهنسال، سربازان او را بازداشت کرده و به کاخ امپراتور جوان بردند. نقاش پیر نمی دانست به چه جرمی او را به آنجا برده اند. ولی وقتی به حضور امپراتور رسید چشم های او را آکنده از نفرت یافت. امپراتور به او گفت: تا به امروز، در این کاخ، که از آثار تو پوشیده شده چون پدرم آن ها را بسیار دوست می داشته، زیسته ام. و به واسطه ی نقاشی های تو، از کودکی، توانستم زیبایی کوه، گل، رود… را بشناسم. هنر تو همه ی رؤیاهای کودکی مرا سیراب کرد. پس از مرگ پدرم، بالاخره توانستم این کاخ را ترک کنم و همه ی این چیزها را از نزدیک به چشم ببینم. برای همین است که تو را نفرین می کنم؛ زیرا دنیایی که می بینم به گَرد رؤیاهایی که نقاشی های تو در من زنده کرده بود، نمی رسد. تو مرا از دنیا زده کردی. برای تنبیه ات چشمانت را از حدقه درمی آورم و دستانت را قطع خواهم کرد. ولی پیش از آن، می خواهم تابلوی ناتمامی را  تمام کنی. و اگر چنین نکنی تمامی نقاشی هایت را خواهم سوزاند.  سپس از درون صندوق، کاغذی لوله شده درآورد و به نقاش داد. نقاش نگاهی به کار خودش انداخت.
تاریخ آن طراحی به سال های جوانیش باز می گشت و تصویری از دریای چین بود که بر فراز آن آسمانی وسیع و آبی دیده می شد.پس آن گاه، نقاش قلم مو به دست گرفت و موج های بلندی را بر دریا نقاشی کرد. سپس قایقی از بامبو کشید. بعد هم جلوی چشمان متعجب امپراتور و درباریان، به داخل قایق پرید و پارو زنان در افق ناپدید شد.

( براساس حکایت چینی ) مارگریت یورسونار برگردان معرکه ای از این حکایت را در مجموعه ی چطور وانگ  فوُ نجات پیدا کرد،آورده است

این حکایت به مثابۀ سرود آزادی هنرمندی است که هیچ چیز نمی تواند به زنجیرش کشد یا زندانی اش کند. فلاسفه معتقدند که هنر تنها عرصه ای است که در آن حقیقتاً آزادی وجود دارد.
شما چه فکر می کنید؟ هنگامی که نقش می کنید، می رقصید یا داستان و نوایی خلق می کنید، چه احساسی دارید؟

قدرت هنر